Nu Wico sinds een paar jaar weer thuis is, kreeg hij toch weer "het gevoel". Hij wilde weer een grijsje, vroeger hadden we er ook al eens 2 gehad. Maar er was natuurlijk heel veel veranderd in de afgelopen jaren. Dus eerst maar eens aan het lezen op allerlei sites, over hoe het nu gaat met de voeding. Vroeger was het namelijk zaadjes, maar tegenwoordig is er een heel goed uitgelanceerd "vogelbrokje" op de markt. En hoe er nu omgegaan word met vogels is ook heel anders.

Na goed te hebben gelezen en weer een nieuwe kooi te hebben aangeschaft, gingen we op pad. Bij ons in de buurt zit een dierenwinkel annex kweker. Zij hadden grijsjes zitten, van 10 weken. We moesten nog 3 weken wachten, maar dan kon hij opgehaald worden. Dat waren de langste drie weken van dat jaar. Cookie kwam bij ons wonen. Een erg ondernemend mannetje (we hebben hem niet laten sexen, maar voor het gemak is het een mannetje geworden). Hij was nog maar net binnen en was al uit zijn "Blokker"box geklommen en liep over de spijlen van zijn nieuwe kooi.

Cookie groeide als kool. Hij kon fluiten als de beste. Zo'n 6x per dag is het raak. En hij fluit alles na, en als hij het even niet weet, verzint hij gewoon wat nieuws. Het nadeel van alles nafluiten is dat hij dus ook de tram nadoet (die voor ons huis langs rijdt), hij aapt de meeuwen na die hierlangs vliegen, de magnetron is een leuk geluidje. Zeker om dat zo'n 10 minuten achter elkaar te herhalen en dan zo hard mogelijk. Ik moet zeggen, soms kan ik hem wel achter het behang plakken.

Toen kwamen we op het idee om er een vriendje bij te halen voor Cookie. Maar dan een die een minder plezierig leven achter de rug had, een opvanggaaitje. Dat ging allemaal razendsnel en toen was daar Amigo, 5 jaar. Amigo is de allergrootste knuffelkont die ik ken. Hij is erg eenkennig, houdt vooral heel veel van mij , ik kan alles met hem doen. Wico vind ie minder aardig (en dat is nog zacht uitgedrukt). Amigo en Wico liggen niet op een lijn. Amigo houdt ervan om te bijten, en dan zo hard mogelijk. Wico houdt zijn handen liever heel. Dus aan het trainen met Amigo. Hij stapte al wel goed op op de opstapstok, en tegenwoordig stapt hij ook op de hand op, bij Wico. Als Amigo iets moet doen wat hij niet fijn vind, laat hij dat weten door zo hard mogelijk te krijsen. Ik ben blij dat onze buren ook zulke dierenvrienden zijn, anders hadden we al snel met ze aan de stok gehad denk ik. Amigo is echt een kletskont, hij brabbelt de hele dag door, de ene keer iets verstaandbaarder dan de andere keer, maar hij laat zien dat hij het goed naar zijn zin heeft. Ze hebben bij ons met zijn tweeën een eigen speelparadijs. Iedere ochtend staan ze te trappelen om uit de kooi te komen en de hele dag te spelen, wandelen, slapen en eten op de speelboom.

En weet je wat ook een leuke ervaring is? Met de gaaitjes gaan wandelen. hadden we nog noit gedaan. Maar omdat we hoorden dat het zo leuk was, wij alles opgetuigd en we gingen op pad. Want als een ander met zijn hond gaat wandelen, kunnen wij toch met onze gaaitjes op pad! Wat hadden we veel bekijks de eerste keer. Mensen vonden het maar wat leuk, en wij en Cookie en Amigo ook, al moesten ze wel even wennen natuurlijk. En let wel, het blijft natuurlijk wel uitkijken geblazen, want ze kunnen niet wegvliegen, maar als ze het proberen, komen ze toch ook nog wel een eindje.

Wat ook een ervaring is voor ons is het stofzuigen. Wij zijn maar met zijn twee-tjes, dus stofzuigen deden we een, hooguit twee keer per week. Nu, met onze schatten, kunnen we wel 5 keer per dag aan de bak. Want als je iets lekkers krijgt, maar je hebt er eigenlijk geen zin in, nou, dan smijt je het toch gewoon de kamer in? En wanneer je fruit eet en het plakt allemaal aan je snavel, dan schud je die toch even lekker uit? Vrouwtje poetst de vloer wel weer, als je snavel maar schoon is. En de stof die die twee produceren, dat is ook niet voor de poes. Stoffen gebeurt hier nu ook dagelijks.

Verder hebben we sinds kort wel een probleem. Cookie, lichtelijk neurotisch aangelegd, zit te plukken aan zijn vleugeltjes. En dan aan de gekortwiekte veren. Of het nu komt omdat zijn veren tekort gewiekt zijn, we weten het niet. En het is ook niet constant. Hem aanspreken wanneer hij het doet, mag niet, want dan beloon je zijn gedrag, maar dat is wel moeilijk hoor. Het is zo vreselijk om aan te zien. We hebben geprobeert om hem af te leiden. Niet op het moment dat hij aan het plukken was, maar net daarna, om hem uit een soort patroon te krijgen. Eerst leek dit te lukken, maar, toen toch weer niet. Het blijft een lastig en moeilijk iets, omdat hij zichzelf gewoon aan het molesteren is, De (gekortwiekte) veren zijn nu zo beschadigd dat het maar de vraag is of ze ooit weer goed teruggroeien. (Zo zie je maar dat er soms ook minder leuke kanten zijn).

Maar dat neemt niet weg dat het twee ontzettend lieve beestjes zijn. Ze kletsen en fluiten tegenwoordig tegen en naar elkaar. Ze leren van elkaar en kunnen het best goed vinden.

Ik hoop dat jullie zo een beeld hebben van hoe het kan zijn om een Grijze Roodstaart te houden

Bianca