Ik ben Sam Vijverberg inmiddels 29 jaar. Ik woon sinds 2007 samen met mijn vriendin Jessica vd Stok. Vanaf het moment dat we zijn gaan samenwonen hebben we de wens gehad om een kromsnavel te nemen. Ons oog was gevallen op zo een schattig roze vogeltje  “de rose kaketoe”.  Beetje onervaren kom je dan al snel bij wat winkels terecht, en van het één kwam het ander. De rose kaketoe konden we simpel weg niet betalen. Onze eerste vogel was een blauw grijze pennant rosella met de naam Guus. Een heerlijk beestje waar we een hoop van geleerd hebben. Helaas is hij op 2 jarige leeftijd overleden aan een longontsteking.

De leegte en de liefde voor deze dieren zorgden ervoor dat we verder zijn gaan kijken. Een hele tijd hebben we onderzocht wat we graag zouden willen. Ik was inmiddels al zeer actief op het papagaaienforum.nl en begon voorkeur te krijgen voor een geelschouder blauwvoorhoofd amazone papegaai of een grijze roodstaart. Uiteindelijk heeft Jes de knoop doorgehakt en zijn we opzoek gegaan naar een kweker van een Grijzeroodstaart. Door het lezen van literatuur hebben we bewust de keuze gemaakt dat we een natuurbroed jong wilde. Op  het moment dat ze zijn uitgevlogen wilden we ons jong pas in huis nemen. Ik ben ervan overtuigd dat dit op verschillende vlakken beter is. Als eerste is het voer dat de ouders vanuit hun krop geven veel gezonder dan ons voer. Vergelijk het met borstvoeding voor mensen. Daarnaast leren ze in het blok wat het is om een vogel te zijn. Iets wat wij ze als mensen nooit kunnen leren.  Ik hoopte dat de kans op plukken hiermee kleiner werd.

In augustus 2009 hebben we Elmo de grijze mogen verwelkomen. Al snel bleek het niet helemaal goed te gaan, hij kon geen eten vast houden, bij het klauteren en klimmen had hij zijn snavel enorm nodig en hij leek enorm onzeker. Met hem naar de vogel arts…. Een gebroken heup… opereren is niet wenselijk en spalken is niet mogelijk “niks aan te doen, hopen op het besten” was het advies. 1 dikke tak, naast het voer op de bodem van de kooi dikke handdoek en wat extra kalk. En langzaam maar zeker ging het beter. Ik kon wat meer gaan afwisselen met takken en gaan trainen met op en af stappen en dat soort simpele zaken.

Na verloop van tijd gingen we toch wat meer fantaseren over nog een vogel. Om het te verantwoorden voor mezelf zeiden we dat we een maatje voor Elmo wilden. Maar als ik nu terug kijk wilde vooral wij nog een maatje…  En zo kwamen we eigenlijk weer bij de Rose kaketoe.
Op een dag stond ik bij een vriend behang te krabben en raakte aan de praat met zijn zwager. Ik had wel eens gehoord dat hij ook kromsnavels had. Maar in het gesprek werd duidelijk dat hij een heel mooie collectie had. Ik mocht een keer komen kijken en zag daar enorm mooie vogels o.a. geelkuif kaketoe, inka kaketoe, edel, amazone, ducorps kaketoe, caique en rosé kaketoes! Enorm onder de indruk heb ik met hem gesproken over onze wens. Hij vond absoluut niet dat een rosé kaketoe als huisdier gehouden moest worden. “het zijn vogels met enorm veel energie en kunnen wel 70 km per uur vliegen, dat is niets voor in huis”. Tja, hij heeft een volière van 5 bij 10 meter met daaraan nog een vlucht van ruim 30 meter… Daar kan ik niet tegenop… Echter was ik het niet helemaal met hem eens, ik heb hem met verschillende ervaringen van mensen en kennis uit literatuur kunnen overtuigen dat wij voor een ‘Rosé’ in huis kunnen zorgen.

Pas een jaar later kreeg ik een berichtje dat hij jongen had. Hij probeerde me eerst nog te overtuigen of ik geen volière wilde maken en een koppel wilden kopen. Maar we wilden echt een huisdier! We wilde wel weer een natuurbroed en dus hadden we nog ruim 7 weken om ons voor te bereiden. Een heel plan van aanpak gemaakt met nieuwe kooien naast elkaar en dan uiteindelijk één gezamenlijk kooi. Zo gezegd zo gedaan. We kregen Jip in juni 2012. Wat een totaal andere vogel! Aanhankelijk, knuffelend, onbehouwen en ondernemend. Een heerlijke zomer hebben we gehad!

Januari 2013 zijn we met Jip naar de vogel arts gegaan. Ze had zich in korte tijd behoorlijk kaal geplukt bij haar heup en zichzelf een behoorlijke wond toegebracht ter grote van een 2 euro munt. Oh wat is dit een vreselijke tijd geweest. We zijn de wond met zalf gaan behandelen, antibiotica en kalmeringsmedicatie Haldol. Ik ken dit medicijn vanuit mijn werk als antipsychoticum en schrok wel even toen de arts dit medicijn voor schreef. Het zorgde ervoor dat Jip als een dood vogeltje op haar stok bleef zitten en net aan voldoende energie had om te eten en drinken. “Mega zielig, dit kan zo niet! We moeten voor de toekomst iets bedenken. Misschien had de kweker toch wel gelijk en hoort ze niet in huis.” Terwijl Jip de volledige behandeling kreeg gingen we plannen maken voor een volière. Elmo en Jip konden moeilijk samen in een huiskamer kooi, maar samen op de speelboom ging wel aardig. “Als de volière dan groot genoeg wordt moet wel goed gaan” dachten we.

De gedachten kwamen ten uitvoer. Dit jaar ging het vakantiegeld naar de vogels. Er kwam onder de veranda tussen het huis en schuur een volière.  Met een gat naar de schuur als nachthok. Deze is begin juni neer gezet. De wond was inmiddels genezen en er groeide alweer wat veertjes aan. De Haldol waren we aan het afbouwen en zijn we uiteindelijk mee gestopt toen ze de volière in ging. Wat een transformatie hebben we toen gezien. Jip haar veren groeide enorm mooi aan, de kleuren van Elmo werden donkerder en sprekender. Beide ze konden de hele dag bezig zijn met wilgen takken en foerageer speelgoed/ knutsel werkstukken die ik maak. Elmo zat vaak boven in een tak en Jip scharrelde als een ware Rosé kaketoe veel op de grond om daar te slepen met takjes en te spelen met een schaal water.
Vanwege de mooie ruimte die ze nu beide hadden hebben we besloten ze niet meer te kortwieken. Ze hebben nu de ruimte om te vliegen, laat ze dit dan ook maar gaan doen…. Maar ja, dit zou nog wel even duren, ze zijn tenslotte gewiekt….
Dagelijks kwamen ze er nog wel even uit, lekker knuffelen of er even gezellig bij zitten in huis, controleren van de veren of even wegen.

Op 15 augustus had ik het met een vriend over het partner gedrag van papagaaien. Terwijl we het hier over hadden wilde ik Elmo en Jip naar het nachthok in de schuur lokken. Onbezonnen als altijd komt Jip al kussend en kwetterend het gat door. Om Elmo ook zover te krijgen maak ik hem jaloers door Jip er even uit te halen en te knuffelen. Dit werkte zoals altijd. Ik zet Jip even op een speelboom op me werkbank en pak vervolgens Elmo om hem ook te knuffelen want positief gedrag moet beloond worden! Met hem op mijn vinger sta ik nog even met de vrienden over het partner gedrag te praten.  Ik loop terug naar me schuur, doe de deur open en zie Jip op me af komen, over me hoofd over de daken en weg…! Nog uren gezocht maar geen spoor van Jip te bekennen. Direct op Social Media gezet en uiteindelijk naar bed. Wat hebben we een slechte nacht gehad! Waar kon ze zijn… radeloos!

Om 5.00 uur was ik wakker, lag te wachten tot het wat lichter werd en om 05.30 uur ben ik gaan zoeken. Om 6.00 uur even gestopt om flyers te maken en om 6.30 kwamen er nog meer vrienden bij en met een club van 4 mensen zijn de gaan zoeken en flyers gaan ophangen. We hebben heel wat uurtjes gezocht…. Helaas geen spoor van Jip te bekennen. Inmiddels werden onze berichten meer en meer gedeeld. Op alle bekende sites zoals Amivedi en marktplaats een advertentie gezet. Daarnaast wat verschillende sites waar er ruimte voor een oproep was. Twitter berichten de wereld in gestuurd en maar blijven zoeken.

Zondag kwam voor het eerst een teken van leven. Er is een Rosé kaketoe gespot in Naaldwijk! Wij er naar toe, maar ja het was inmiddels alweer even geleden en Jip was voor dan ook nergens te vinden. Toch maar een bericht op Facebook gezet zodat mijn bekende in Naaldwijk hun ogen open houden. Langzaam maar zeker begonnen steeds meer mensen te weten dat er een vogel vermist werd. Ook de media had er lucht van gekregen, naast papegaaienwelzijn.nl werd ik gebeld door het AD. Of ze er een stuk over mochten schrijven? “JA GRAAG!!!!” Maandagochtend! Dit stuk werd ook naar de WOS (westlandse omroep stichting) gestuurd met de vraag of ze hierin iets konden betekenen. Nu stond het bericht dat Jip kwijt was op bomen, lantarenpalen, supermarkt, internet, Social Media, in de krant, op TV en op de Radio. Mensen die ik niet eerder had ontmoet boden hun hulp aan, mensen wenste me sterkte en iedereen leek ons te willen helpen. Van zondag op maandag nacht is noodweer geweest. Het heeft geonweerd en enorm veel geregend… Oh wat maakte we ons toen een zorgen. De andere kant was dat dit wel heel makkelijk water verkrijgen is en het haar dus wel in leven kan houden.

Maandag aan het einde van de ochtend ging de telefoon weer. “ze zit in Naaldwijk in de boom”. Piepende banden erop af! En ja hoor, daar zat ze! “meneer kan ik u ladder lenen?” Jessica “Sam daar gaat ze!” Helaas kregen we niet de kans waarop we hoopte… Er kwam een kauw bij zitten die pikte haar en toen vloog ze weg. Aan het fluitje hoorde we echt wel dat ze naar ons toe wilde komen maar ze kon het niet. Ze is nog half gewiekt en een enorm onervaren vlieger.  Nog wel gezocht… maar waar moet je zoeken? Naar huis toe gegaan, en vangkooi, ladder, schepnet, voer en noem maar op in de auto gedaan, want stel je voor dat er weer iemand belt.

We stonden op het punt om te gaan avond eten toen de telefoon weer ging. “het is al wel een paar minuten geleden, maar ik denk dat Jip bij mijn overbuurman op de schutting zat. De buurman heeft er zelfs foto’s van gemaakt!” Weer in de auto gesprongen maar kwamen helaas alleen met de foto’s terug. Elk nadeel heb ze voordeel; ze leeft nog! Ze had inmiddels al behoorlijke afstanden afgelegd en wij hadden de hoop dat ze nu moe zou zijn en mensen zou gaan opzoeken. Deze foto weer op Facebook gezet en deze werd ook weer enorm veel gedeeld en geliked.

De zoektocht sloopt je best wel. Om 21.30 uur lagen we in bed en niet lang daarna sliepen we. Om 23.15 uur gaat de telefoon. “kan het zijn dat we u vogel hebben? We zitten op de camping in Hoek v Holland”. Geen moment getwijfeld in de auto gesprongen en erop af. Ja hoor daar zat ze, helemaal verzorgd door deze lieve mensen! Ze was zichtbaar moe maar heel erg aan een knuffel toe. We hebben haar weer!!!! Jippie! Eerst maar is een nachtje in huis en de vakantie kooi. Ze is uiteindelijk maar 20 gram afgevallen maar toch maar veel voer en drinken aangeboden en lekker slapen. De volgende dag toch maar weer de volière in, wat komt ze moe over. Maar we hebben der weer!

Nu ze terug is hoor ik heel vaak de vraag “en nu zeker weer kortwieken?” Ik ben er nog niet over uit, Jessica wilden het liefst direct kort wieken en ik twijfel nog. En zo kom je weer op die eeuwige discussie “waar doe je goed aan”…